Köy İlk Okulunda 2-Lakaplar

ömrü hayatımda ikdiba o ÄŸün

camiden baÅŸga yerde de

ülöküs[1] yandığını gördüm

garannık basdıgdan çok sonura çıkdık nekdapdan

terefiden da(ğı)lıyo ğibi..

tenefis etmeden sahatlarca...

“-annadınız mı?”

“-evet”

“-annadınız mıııııııı?”

“-evet ö(ÄŸ)retmeniiiim”

“-yaarın gör(eceÄŸi)cez bakalım” diye

kafasını salladı kaşlar tefa

her ihtimale karşı bir sıra dayağından geşdik..

yetmedi yaşından

uzunundan

zertinden

galınından

hemi söÄŸüt, hemi de gavak dalı kesdirtdi

mahanaya filen gerek duymadan bi-kaÅŸ giÅŸide denedi

bazılarına bireş daha şiddetli oldu emme

olacağ o gadarlık

dünden ırazıydık valla

valla billa ÅŸartlar ÅŸartossun

sonura öretmenimiz birden durup; annını ÅŸamarladı

“heyvaaah” dedik, hep birlik

“kimin o(ÄŸ)lusunuz”

“kimin gızısınız” derse ne deceniz

“sen” dedi

Sâdet

“-bobamın oluyun”

tam gafasına “eÅŸek daya(ğı)”nı indirceÄŸdi ki, vazgeÅŸdi

Hariye

“-bobamın gızıyın”

Sevim

“-muhtar Gara Amadın gızıyın”

melat da onara uydu

“-gayfacı Alibe(y)nin gızıyın”

Åžayetse

“DevriÅŸ’in kızıyım”

adamın yüzünde en ufak bi memnuniyet yok

bilemediler demek ki

belli belli besbelli..

maazallah sıra gelir

bana sorarsa hazırlandım

“dedemin o(ÄŸ)luyun” decen

birden yumuÅŸadı adam…

yazzık, valla!

insanın içi “cız” ediyo acıyoru töbossun

zavallı o gızgıyla sıra dayağı atmaktan

birilerini, özellikle daha çok dövmekten

horsasını alamayıp

hazırolda bekledip de gerneşip arkadan

haÅŸin bir tepmeyle kıçüstü düÅŸürmekten

vazgeçti,

daha evel hiş duymadığımız ve hatda

ona hiÅŸ yakışmayan çok yımışak bir sesle

“arkadaÅŸlar”

hidayete mi erdi ne..

acaba muhtar mı geldi

yonusa bekçi mi

candırma mı geldi

öle ya hu fakıt olmuÅŸ

analarımız-bobalarımız mı göründü

acabına ola herkeşin dede-ebesi,

köylü basgına mı geldiydi ki

bi tefa kesin Felek Haceri

Dal Güllü, MevevÅŸe

çocukları olsaydı Deli Gelin

hayırdır işallah..

“madem öyleyse her gün gelseler ya”

emme Deli Mamıt da gelir

“eti senin kemiÄŸi benim Hoca” der

neyise gısa kesen adamcaz yımışacııık

“-arkadaÅŸlar..

çocuklar,

babanızın adını söyleyeceksiniz

muhtar,

bekçi,

çoban yokk!!

muhtar değil.. Ahmet Altınay

bekçi deÄŸil, Bayram Çay

Yan Efe olmaz, Mustafa Alacan

hademe deÄŸil.. Gafar deÄŸil.. Hasan Küçükçapraz

Akmemedin Ä°birem deÄŸil… Ä°brahim Karakurt

BobuÅŸ deÄŸil.. Ä°smail Kirpi,

MamaÅŸ deÄŸil Halil Gökaslan

Topal Ismayıl yok.. İsmail Avcı

Akgulak deÄŸil, Osman Sümbül

Semerci deÄŸil, Mustafa Åžen

Dal Memet değil, Mehmet Yıldız

GoziroÄŸlu olmaz, Ramazan Çay

MacaroÄŸlu olmaz, Abdullah Çark,

Macar Apdıllası yookk, Abdullah Çark

tamam mı Halil!

“-evet örtmeniimm!!”

vay anasına

ne zaman öÄŸrenmiÅŸ herkesi biliyor vallaha

“hemi de adamların soyadını nerden biliyo kii”

bana bakdı

Hacımemetolu Hacımemet deÄŸil Yıldırım Çelikli

tamam mı ibirahim”

hiç düÅŸünmeden

“-evet öÄŸretmenim”i yapıştırdım

sonura kendi kendime

“Allah Allah niye ki dedim

Ildırım da ne ki..”

adam essah demiÅŸ, öleymiÅŸ

bobamın adı Yıldırım’ımış..

nayetinde kime cepdelinen iÅŸaret ettiyse

kitap harfleriyle bobalarımızın adını dedik

bobamın adı Hacı Mehmet değildi

Yıldırım Çelikli,

Cavidin

Mehmet Yıldız,

Irafiyenin

Mustafa Åžen!

yıllardır semerci aşşa

semerci yokarı

hakket len gozir, gucur ne ki

anam tembihlediydi

“avilden emmi olmaz

arif emmi deycen”

niye?

ne bileyin ben..

neyse sadede gelelim

işin aslı ne yaparsak yapalım,

            ne edersek edelim

ne cevap verirsek verelim

müettiÅŸ gadak her ÅŸeyi bilebilecek deÄŸildik

naçar daha sert bir sıra dayağından geçecektik

ben bilsem başgası bilemese de

köylük yerde bu böyle

“Cöbe, Keklikolu, Çolak Mercen

ne ÄŸözel ÅŸe(hi)re göÅŸdüler

çocukları gurtuldu müetdiÅŸden

hinci ben bobama ne deyen

ne hayır bekler ki köyden

neye gorkar kı ÅŸeerden”

[1] ülöküs / löküs : lüks lamba, daha parlak ışık veren aydınlarma cihazı