Bir Hocanın Katili

BİR HOCA’NIN KATİLİ

Yıllar öncesinde daha yaşı 20 olmamış gencecik bir öğretmenin, elektriksiz, kahvehanesiz, ulaşımın ve taşınmanın zor olduğu yıllarda, gün değen alnaçlarda, saçak altlarında, köy odalarında anlatılanların anlatış biçimi, yorumlanışı, ağız ve aksan değişikliğine alışacağımız gün gibi ortadayken, ana ve ara tatillerde doğup büyüdüğümüz yerlerin insanlarının nasıl da yadırgadıklarını unutmuş değilim… Bayram çavuşun evindeyim. Daldı askerlik anısına:

Eskerde onbaşı candarmaykan yolumuz Manisa akıl hastanasına düştü. Orada bir mahkûmu bekliyorduk. Adı Ahmet idi herhal... Göbel İstanbul’dayken zenginmiş. İki gazinosu varmış. Bir muskacı hocayı kesmiş, o hocanın başı masada gövdesi tabana serilmiş kalmış. Astarı başına vuruncu...

Parayı su gibi harcıyor. Akıl hastanasından deli laporu almış. Kırklareli’ne götürülecek. Hapıshanaya...

Ahmet’i bir gün Manisa garajından otobüse eli kelepçeli bindirdik. Ben arka sol yana Ahmet arkadaşla aramıza oturdu... Yoldayız... Şaşılası şey, cep defterini karıştırıyordum. Ahmet:

“Bak şu resimdeki İsmet Aydoğan deel mi?”

Şaşırdım. Benim kaynı tanıyor. İnanasım gelmedi. Kaçma planlıyor sandım:

“Yok, lan öyle bir ad...”

“Abi neye yalan söylüyorsun? Bu İsmet saatçidir. Çeşitli dalga dubara çevirir. Akşamları benim gazinoya gelir, birbirimize gelen mektupları okurduk. Neden sertleşiyon? Tamam, ben katilim, deliyim, suçluyum, sanığım ama senin de adın Bayram değil mi?”

“Eeee bildin. Olur ya, belki arkadaştan duymuşsundur.”

“Yok, abi ben seni iyi biliyom. Sen asık biri değilsin, he mi de çok yumuşak birisisin. Ha şunu söyleyeyim. Sen Çorum ilinin Mecitözü ilçesinin Yedigöz köyündensin Bayram Çoban.”

İstanbul’a vardık. Adını unuttum hangı semt idi. Ahmet’i görenler başına toplandılar:

“Yahu abi sen nasıl oldu da bu duruma düştün?”

Neyse hak doğrunun yardımcısıdır. Başına üşüştüler. Neredeyse kucaklayacaklar. Çocuk iyi düşünüp iyi söylüyor:

“Arkadaşlar! Allah aşkına yapmayın. Candırma arkadaşları zor duruma düşürmeyin. Ben çok geçmez üç beş ay sonra aranızda bilin. Bırakın yolumuza gidek. Yolcu yolunda gerek...”

Ahmet’in evinin yanında bir kiracı aile varımış. O semtte de bir mıskacı varımış. Mutlu aileleri dağıtabiliyormuş, üç beş kuruş parayılan...

Ahmet’in komşusu mutluymuş. Bir göbel* o hocayı bulmuş.

İkide bir evin önünden gelip geçiyormuş. Sonunda hoca n’aptıysa yapmış mutlu komşuların arasına soğukluk sokmuş. Gizli bağ koparılmış... Karı o göbelle kaş göz işi ilerletmişler...

Bir gün o hocayla o ince bıyıklı göbel rastgele Ahmet’in gazinosuna gelmişler... Ahmet o göbelle hocayı iyice süzmüş.

Göz kulak onları dinliyormuş. Yemek yiyip içmişler bir şeyler... Göbel para veriyormuş hocaya...

Hemencecik aklı gitmiş Ahmet’in. Astarı**alıp hocanın annacına dikilmiş dediğim gibi hocanın başı masanın üstünde gövdesi yere serili hale getirmiş. Ahmet orda düşünmüş ki:

“Vallahi Billahi katil olduğuma yanmıyorum. Yarın Ruz-i mahşere varırkan Tanrının yanında suçlu kalacağım biliyorum. O göbeli, o it soyunu önce vurmalıydım.”

Ne yazık ki hocanın başına gelenleri gören göbel kirişi çoktan kırmış.

*göbel: çocuk **astar: tahra, kasap bıçağı

Bayram Çoban abim Ankara Sincan’da yakalandığı yeni tip covid 19 hastalığında yenik düşmüş köyünde toprağa verilmiştir. Allah rahmet eylesin.